Ons leven kent vele gelegenheden. Sommige zijn echt genietbaar en leuk, sommige gaan verdwijnen alsof ze nooit gebeurd zijn en sommige gaan echt moeilijk zijn. Terwijl ik deze gelegenheden op deze manier groepeer, voel ik al dat er een belangrijke les is:
Ik hoop dat je steeds minder momenten in je leven zult hebben die zullen verdwijnen.
Ik ken Goose (een goede vriend) al decennia lang, en op een moment in onze vriendschap, was hij echt verdrietig en had medelijden met zichzelf. Hij vertelde me dat hij zich depressief voelde omdat zijn verhalen allemaal uit het verleden waren, hij maakte geen nieuwe verhalen meer in zijn leven. En ik was het met hem eens, ik had ook echt medelijden met hem. Maar we voelden heel verschillende dingen…
Terwijl Goose het jammer vond dat hij geen opmerkelijke momenten beleefde, was ik verdrietig omdat hij zich niet bewust was dat hij de hele tijd opmerkelijke momenten beleefde!
Ik denk dat dit een heel belangrijke les is, dus laat me dit op een andere manier herhalen: het leven gebeurt ALTIJD met ons, en momenten verdwijnen gewoon als we ons er niet van bewust zijn!
Je zult alleen geen verhalen hebben over dingen die je vorige week zijn overkomen als je te druk bent met iets anders om te merken wat er in je leven gebeurt.
Een van de belangrijkste doelen van mijn onderwijzende leven is om mijn studenten te helpen hun bewustzijn te vergroten, om echt in het moment te kunnen leven en hier het maximale uit te halen. Als we hierin slagen, zullen we nooit zonder verhalen zitten en zal de subjectieve perceptie van de lengte van je leven toenemen tot een punt waarop je voelt dat je intens leeft en veel waarde uit het leven haalt!
Ik heb mijn e-mail aan jullie vorige week gemist en ik bied mijn excuses aan. Ik was aan het reizen, ik ging door een moeilijk moment van beslissingen nemen, onderhandelen en me emotioneel uitgeput voelen. En toch, zelfs toen ik deze realiteit ervoer, probeerde ik aanwezig te zijn, het moment te leven.
Een van de meest opmerkelijke verhalen van deze reis gebeurde op een zaterdagochtend. Dit was de tweede dag dat ik mijn zoon zag na een lange tijd uit elkaar en hij vond het heerlijk om bij mij te zijn… Maar we stonden op het punt om een echt krachtige ervaring te hebben. Hij moest een vaccin krijgen, eigenlijk 2 prikken… Dus op zaterdagochtend, een heldere en zonnige dag, ontmoette ik hem in het ziekenhuis en de wachtkamer had veel interessant speelgoed. Dus we verkenden, hadden wat plezier en gelach.
Toen gingen we de onderzoekskamer binnen en probeerde ik hem zo afgeleid en nieuwsgierig mogelijk te houden. Maar de verpleegster berispte me en zei koeltjes: “zit, zet hem op je schoot en houd hem stevig vast!” Dus deed ik dat. Ik zette hem neer en gaf hem een berenknuffel en vertelde hem dat hij het vaccin nodig had om veilig te zijn en dat het een beetje pijn zou doen, maar ik was er om hem vast te houden en te ondersteunen. Toen, in een flits, doken 2 verpleegkundigen op, een van elke kant, met twee enorme naalden. Ik had nauwelijks de kans om te knipperen en BAM! BAM! een in elk dij en Bri… zegende hem… schreeuwde!
Het verscheurde mijn hart.
Maar ik hield vol en vertelde hem dat het oké zou zijn en dat hij hele coole stickers op zijn benen zou krijgen omdat hij zo dapper was.
Hij huilde een paar seconden en toen, terwijl ik hem knuffelde, voelde ik zijn lichaam meer ontspannen en knus worden. Het gevoel van zijn vertrouwen en het moment dat we deelden is voor altijd diep in mijn geest gebrand.
Terwijl dit verhaal zo betekenisvol voor mij is, wil ik dat je het ter harte neemt: laat momenten niet verdwijnen. LEER ZE.
Deze tekst is oorspronkelijk geschreven door Fabs in het Engels en hij heeft AI gebruikt om het naar het Nederlands te vertalen. Als je feedback hebt over de vertaling, schrijf me dan een bericht op Fabio.martins@derosemethod.org