Ons leven kent tal van gelegenheden. Sommige zijn echt leuk en plezierig, sommige zullen verdwijnen alsof ze nooit gebeurd zijn en sommige zullen echt moeilijk zijn. Terwijl ik deze gelegenheden zo groepeer, voel ik al dat er een belangrijke les is: ik hoop dat je in je leven steeds minder momenten zult hebben die zullen verdwijnen.
Ik ken Goose (een goede vriend) al decennia lang, en op een moment in onze vriendschap was hij echt verdrietig en medelijdend met zichzelf. Hij vertelde me dat hij depressief was omdat zijn verhalen allemaal uit het verleden kwamen, hij maakte geen nieuwe verhalen meer in zijn leven. En ik was het met hem eens, ik had ook erg met hem te doen. Maar we voelden heel verschillende dingen…
Terwijl Goose het jammer vond dat hij geen opmerkelijke momenten had, was ik verdrietig omdat hij zich niet bewust was dat hij de hele tijd opmerkelijke momenten had!
Ik denk dat dit een echt belangrijke les is, dus laat ik dit op een andere manier herhalen: het leven gebeurt ALTIJD met ons, en momenten verdwijnen gewoon als we ons er niet bewust van zijn!
Je zult alleen geen verhalen hebben over dingen die je vorige week zijn overkomen als je te druk bent met iets anders om te merken wat er in je leven gebeurt.
Een van de belangrijkste doelen van mijn onderwijsleven is om mijn studenten te helpen hun bewustzijn te vergroten, om echt in het moment te kunnen leven en hier het maximale uit te halen. Als we hierin slagen, zullen we nooit zonder verhalen zitten en zal de subjectieve perceptie van de lengte van je leven toenemen tot een punt waarop je je intens leeft en je veel waarde voor het leven krijgt!
Een paar jaar geleden was ik op reis. Ik ging door een moeilijk moment met beslissingen nemen, onderhandelen en me emotioneel uitgeput voelen. En toch, zelfs toen ik deze realiteit ervoer, probeerde ik aanwezig te zijn, het moment te leven.
Een van de meest opmerkelijke verhalen van deze reis gebeurde op een zaterdagochtend. Dit was de tweede dag dat ik mijn zoon na lange tijd weer zag en hij vond het heerlijk om bij mij te zijn… Maar we stonden op het punt om een echt krachtige ervaring te hebben. Hij moest een vaccin krijgen, eigenlijk 2 prikken… Dus op zaterdagochtend, een heldere en zonnige dag, ontmoette ik hem in het ziekenhuis en de wachtkamer had veel interessant speelgoed. Dus we verkenden, hadden wat plezier en lachten.
Toen gingen we de onderzoekskamer binnen en ik probeerde hem zo afgeleid en nieuwsgierig mogelijk te houden. Maar de verpleegster berispte me en zei kil: “zit, zet hem op je schoot en houd hem stevig vast!” Dus dat deed ik. Ik zette hem neer en gaf hem een berenknuffel en vertelde hem dat hij het vaccin nodig had om veilig te zijn en hoewel het een beetje pijn zou doen, was ik er om hem vast te houden en te steunen. Toen, in een flits, doken 2 verpleegsters op, een van elke kant, met twee enorme naalden. Ik had nauwelijks de kans om te knipperen en BAM! BAM! een in elk dijbeen en Bri… zegen hem… schreeuwde!
Het verscheurde mijn hart.
Maar ik hield vol en vertelde hem dat het goed zou komen en dat hij hele coole stickers op zijn benen zou krijgen omdat hij zo dapper was.
Hij huilde een paar seconden en toen ik hem knuffelde voelde ik zijn lichaam meer ontspannen en knus worden. Het gevoel van zijn vertrouwen en het moment dat we deelden is voor altijd diep in mijn gedachten gebrand.
Hoewel dit verhaal zo betekenisvol voor mij is, wil ik dat je het ter harte neemt: laat momenten niet verdwijnen. LEVEN ZE.
Deze tekst is oorspronkelijk geschreven door Fabs in het Engels en hij heeft AI gebruikt om het naar het Nederlands te vertalen. Als je feedback hebt over de vertaling, schrijf me dan een bericht op Fabio.martins@derosemethod.org